Zwichnięcia

Ostatnia aktualizacja: 29/12/2021, Dr. Miguel B. Royo Salvador, Arztnummer: 10389. Neurochirurga i neurologa.
 
 

DEFINICJA

Zwichnięcie definiuje się jako wysuwanie się kości z jej pozycji. Kiedy dotyczy kręgosłupa, zwichnięcie kręgów wiąże się z utratą jego wyrównania, zerwaniem więzadeł i złamaniem kręgów, powodując niestabilność kręgosłupa, co uniemożliwia wykonywanie normalnych ruchów.

W zależności od miejsca wystąpienia, zwichnięcie kręgów definiuje się jako:

1. Atlanto-osiowe
2. Szyjne
3. Grzbietowe
4. Lędźwiowe
5. Kości krzyżowej
6. Kości guzicznej (Kokcygodynia)

OBJAWY

Objawy, jakie może wywołać zwichnięcie kręgów, różnią się w zależności od:

• obszaru dotkniętego kręgu.
• unerwienia okolicy kręgu.
• aktywacji przenoszenia bólu do nerwów w okolicy.
• powstania stanu zapalnego.
• kompresji sąsiednich struktur naczyniowych lub nerwowych.

Głównym objawem jest ból w dotkniętym obszarze i/lub zmiana wrażliwości i odpowiadających im funkcji oraz przylegających struktur nerwowych.

DIAGNOZA

Zwichnięcie kręgów jest urazem, który uniemożliwia więzadłom kręgowym podtrzymywanie kości lub kręgów w ich położeniu, co powoduje ich rozdzielenie lub przesunięcie. Ten proces można zaobserwować za pomocą Radiografii (RTG) lub za pośrednictwem Tomografii Komputerowej osiowej (TC) lub Jądrowego Rezonansu Magnetycznego (RMI).

Na podstawie wywiadu klinicznego i badania fizycznego, w przypadku podejrzenia zwichnięcia kręgów, specjalista zaleca niezbędne badania radiologiczne i obrazowe.

PRZYCZYNY

Zwichnięcie kręgów powstaje, gdy ruch stawu – między kośćmi, kręgami lub więzadłem – jest nadmiernie rozciągnięty. Zwykle dzieje się tak w przypadku upadków i wypadków, nagłych i gwałtownych ruchów lub jakiegokolwiek urazu (z działaniem sił zewnętrznych lub bez), który wiąże się z nadmiernym rozciągnięciem stawu kręgowego.

CZYNNIKI RYZYKA

Z powodu wypadków i urazów, prawdopodobieństwo wystąpienia zwichnięcia kręgosłupa, wzrasta wraz z:

• Uprawianiem sportów uderzeniowych, ekstremalnych lub wszelkich czynności, które zwiększają prawdopodobieństwo doznania urazu na dowolnym odcinku kręgosłupa.
• Skłonnością do upadków: kiedy dana osoba cierpi na inne schorzenia, głównie neurologiczne lub związane z kręgosłupem, które predysponują ją do upadków.
• Historią rodzinną: osoby z bardziej elastycznymi więzadłami, ze względu na pewne cechy dziedziczne, mogą być bardziej podatne na zwichnięcia niż inni.

KOMPLIKACJE

Powikłania zwichnięcia kręgów polegają na ogół na pogorszeniu objawów, a w konsekwencji pogorszeniu jakości życia pacjenta (niedowład, paraliż, częściowa lub całkowita utrata wrażliwości). Utrzymujące się zwichnięcie, może powodować ewentualne uszkodzenia nerwów, rdzenia kręgowego lub naczyń krwionośnych w okolicy zwichniętego stawu.

Zwichnięcie kręgów, które może mieć poważniejsze powikłania, to zwichnięcie atlanto-osiowe. Polega ono na oddzieleniu kręgu od powierzchni atlasu, z którym tworzy staw. W tym przypadku, podobnie jak w cięższych przypadkach zwichnięcia szyjnego, może uciskać na sam rdzeń i powodować urazy neurologiczne lub naczyniowe, a nawet przeciąć rdzeń kręgowy i spowodować śmierć. Dlatego też, kiedy zostanie zdiagnozowane, zaleca się operację.

LECZENIE

– Leczenie zachowawcze, wskazane w przypadku zwichnięć kręgów, polega na unieruchomieniu kręgu i podaniu leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, unikaniu obciążania kręgosłupa, zmniejszeniu wysiłku fizycznego, prowadzeniu fizjoterapii W niektórych przypadkach może to pomóc, ale rzadko jest całkowicie skuteczne.

– W większości przypadków, ze względu na ucisk struktur nerwowych lub ryzyko jego wystąpienia, wskazane jest leczenie operacyjne za pomocą instrumentalnej Artrodezy kręgów. Jest to zabieg polegający na trwałym zespoleniu dwóch lub więcej segmentów kręgowych, aby zapobiec ich przemieszczaniu się.

REZULTATY

Stosowana w naszym Instytucie technika chirurgiczna Artrodezy kręgów z przeszczepami, protezami i oprzyrządowaniami, w przypadku zwichnięcia kręgów, daje doskonałe rezultaty, przy minimalnej liczbie powikłań.

Ejemplo

– Sprawa nr. 312

16-letni pacjent ze zwichnięciem, między drugim a trzecim kręgiem szyjnym, po urazie doznanym podczas gry w piłkę nożną. Operowany z doskonałymi wynikami (Fig.1,2,3,4).

Fig. 1. Zdjęcie rentgenowskie, na którym nie stwierdza się nieprawidłowości.

Fig. 2. Zdjęcie rentgenowskie odcinka szyjnego kręgosłupa, gdzie strzałka wskazuje poziom zwichnięcia.

BIBLIOGRAFIA

1. Chechik O, Wientroub S, Danino B, Lebel DE, Ovadia D. (2013) “Successful conservative treatment for neglected rotatory atlantoaxial dislocation.”, Journal of Pediatric Orthopaedics, 33(4), pp. 389-392.
2. Iizuka H, Iizuka Y, Kobayashi R, Takechi Y, Nishinome M, Ara T, Sorimachi Y, Nakajima T, Takagishi K. (2013) “Characteristics of idiopathic atlanto-axial subluxation: a comparative radiographic study in patients with an idiopathic etiology and those with rheumatoid arthritis.”, European Spine Journal, 22(1), pp. 54-59.
3. Ordonez BJ, Benzel EC, Naderi S, Weller SJ. (2000) “Cervical facet dislocation: techniques for ventral reduction and stabilization.”, Journal of Neurosurgery, 92(1), pp. 18-23.
4. M. B. Royo-Salvador (2014), “Filum System^® Guía Breve”.
5. Sun Y. Yang, Anthony J. Boniello, Caroline E. Poorman, Andy L. Chang, Shenglin Wang, and Peter G. Passias (2014) “A Review of the Diagnosis and Treatment of Atlantoaxial Dislocations”, Global Spine Journal, 4(3), pp. 197-210.
6. M. B. Royo-Salvador (2014), “Filum System^® Bibliography” (PDF).