Przepuklina dysku piersiowego

Ostatnia aktualizacja: 09/10/2018, Dr. Miguel B. Royo Salvador, Arztnummer: 10389. Neurochirurga i neurologa.
 

Pomimo charakterystyki podobnej do przepukliny dysku lędźwiowego, leczenie chirurgiczne przepukliny dysku piersiowego jest dużo bardziej skomplikowane, ponieważ, według niektórych autorów, istnieje ryzyko uszkodzenia rdzenie kręgowego, które może dochodzić nawet do 50%.

To co sprawia, że operacja przepukliny dysku w odcinku piersiowym jest tak niebezpieczna, to fakt występowania tam rdzenia kręgowego oraz minimalnej możliwości jego przesunięcia. W przypadku przepukliny lędźwiowej nie ma takiego ryzyka, ponieważ na tym poziomie nie ma już rdzenia, który kończy się najczęściej na poziomie D12-L1.

Przepuklina dysku piersiowego jest raczej rzadkim schorzeniem, głównie ze względu na obecność w tym odcinku klatki piersiowej, która wspiera i odciąża kręgosłup oraz ponieważ rzadko kiedy wykonujemy czynności, które wymagają oparcia w tym odcinku.

Najczęstsze objawy spowodowane są uciskiem korzenia nerwowego na tym poziomie, objawiającym się bólem korzonków oraz bezpośrednim uciskiem na rdzeń kręgowy. Ucisk może powodować na tym poziomie zaburzenia dróg motorycznych i czuciowych biegnących do kończyn dolnych oraz ból kręgosłupa, uczucie mrowienia tułowia, narządów rozrodczych i/lub kończyn dolnych, brak siły i zaburzenia czucia w nogach, zaburzenia funkcji zwieraczy oraz zmiany w aktywności seksualnej.

Kryteria do wskazania do zabiegu chirurgicznego są takie same jak w przypadku przepukliny dysku w odcinku lędźwiowym, to znaczy:
 

1. Gdy ból jest na tyle silny, że nie przechodzi po zastosowaniu leków przeciwbólowych, lub gdy ból chroniczny uniemożliwia normalne życie.
2. Gdy podczas badania neurologicznego lekarz zaobserwuje uszkodzenie nerwu, motorycznego lub czuciowego, zwłaszcza o charakterze progresywnym.
3. Gdy zaburzona zostaje kontrola czynności fizjologicznych (oddawanie moczu, wydalanie).

Odnośnie techniki chirurgicznej, istnieją różne podejścia. Niektóre z nich zaplanowane są by uniknąć zbliżenia się do rdzenia kręgowego, np. podejście boczne czy przednie. Nasi chirurdzy zazwyczaj stosują podejście boczno-tylne, w formie foraminotomii, czyli powiększenia otworu miedzy blaszkami kręgowymi, bez konieczności przesuwania czy otwierania opony twardej.