Ida De Angelis. Syndrom trakcji rdzenia. Syndrom Arnolda Chiari I, Idiopatyczna jamistość rdzenia. Skolioza idiopatyczna. Wielopoziomowe dyskopatie.

Published by ICSEB at 11 febrero, 2019

Data operacji: 12/05/2011
Data nagrania: 29/10/2018



Pani De Angelis ma 61 lat i opowiada nam swoją historię:

31 grudnia 2010 r. czuła się bardzo dobrze i świętowała Sylwestra; „tamtego dnia dolegał mi jedynie delikatny ból pleców, nic co mogłoby świadczyć, o tym co stało się później.
O godzinie 21:00, 1 stycznia 2011 r., odczuwała dolegliwości podobne do grypy i poprosiła swojego męża, aby poszedł do apteki kupić Paracetamol, ona w tym czasie poszła do łazienki i delikatnie kaszlnęła: i nagle jej życie całkowicie się zmieniło.

Jej mąż znalazł ją półprzytomną na podłodze z relaksacją zwieraczy. Została zabrana na oddział ratunkowy i podczas hospitalizacji wiedziała już, że najprawdopodobniej cierpi na Arnolda Chiari.

W następnych miesiącach, kiedy wróciła do domu, ten rodzaj kryzysu powtórzył się; ból był bardzo silny i pacjentka nie ukrywa, że nadszedł moment, że nie mogła go już znieść, chciała zrezygnować z życia w taki sposób: zawroty głowy, gwałtowne wymioty, szumy w uszach, okropny ból, uczucie gorącego oleju na twarzy, światłowstręt, problemy z pójściem do łazienki, trudności w koncentracji, czytaniu, oglądaniu telewizji. Kryzys występował ponad 60 razy dziennie, spędzała dni modląc się, aby przetrwać kolejny atak i zastanawiała się, w jaki sposób przetrwała poprzedni.

Szukając możliwych rozwiązań, w Internecie dowiedziała się o Doktorze Royo. W Turynie zaproponowano jej kraniectomię i poinformowano o komplikacjach, rozmawiała z kilkoma przyjaciółmi, którzy są lekarzami i ostatecznie udała się do Barcelony.

Zgłaszając się do Instytutu jej stan uległ już pogorszeniu; nie mogła pić z powodu odchylenia języczka, zakrztuszała się, wymiociny wychodziły przez nos “to było naprawdę piekło”.

12 maja 2011 r. została zoperowana przez Profesora. Pamięta, że o godzinie 4 po południu po operacji w ten sam dzień mogła pić, dnia następnego mogła chodzić, a trzeciego dnia wróciła do Turynu.

Od półtora roku, a teraz to już minęło 7 lat, doszło do dużej poprawy: opowiada, że może robić wiele rzeczy, o których nigdy nie pomyślałaby, że będzie mogła ponownie robić, nie potrzebuje już pomocy innych.

Pacjentka ma nadzieję, że wszyscy chorzy osiągną cel, taki jak ona, który dla niej stanowi odzyskanie autonomii i jest przekonana, że jej stan zdrowia poprawi się jeszcze bardziej.