Mª Teresa Sanz Belmonte. Syndrom Arnolda Chiari I.

Published by ICSEB at 7 noviembre, 2008

Data operacji: listopad 2008

Nazywam się Teresa Sanz Belmonte i mam 45 lat. Choruję na Syndrom Arnolda Chiari I i to jest moja historia.

W 2000 roku miałam poważmy wypadek samochodowy, złamałam kręgi D2, D3, D4. Pod względem traumatologicznym doszłam do siebie dosyć szybko, jednak od tamtego czasu zaczęł dokuczać mi skurcze. Pojawił się także bol głowy, zawroty glowy, ostatecznie musiałam zostać w szitalu aby ustabilizowano te zawroty. Zapisano mi Torecan i Serc na zawroty, Myolastan na skurcze, nikt nie był w stanie mnie zdjagozować.

Od tamtego czasu moje życie to niekończące się leczenie, tabletki, rezonanse…..,znaleziono niwielkie dyskopatie ale nie były one wystarczające by być przyczyną moich dolegliwości.

W październiku 2007 dostałam silnego ataku zawrotow glowy i przez 4 dni nie mogłam wstać z łożka. Moja deterioracja fizyczna była ewidentna, ze względu na leki ktore cały czas brałam, stres i nerwicę. Czułam się coraz gorzej i żaden lekarz nie wiedział jak mi pomoc.

W lipcu 2008 Dr. Jorge z przychodni zlecił mi zrobienie rezonansu glowy i właśnie wtedy zdjagnozowano Syndrom Arnolda Chiari I. Następnie skonsultowałam się z neurologiem ktory potwierdził diagnozę I skierował mnie do neurochirurga.

Moje symptomy:

Bol głowy, zmęczenie, brak rownowagi, ucisk w szyji, bol plecow, punkciki w polu widzenia, bezsenność, zawroty glowy, dzwonienie w uszach, drżenie rąk, problemy z przełykaniem, Babinski anormalny.

Ponieważ na wizytą z neurochirurgiem w centrum państwowym musiałam długo czekać, zaczęłam szukać informacji o chorobie na własną rękę.

Informacje jakie znalazłam mowiły o konieczności operacji i prezentowały 2 rodzaje interwencji, klasyczną i alternatywną.

Klasyczna to ODBARCZENIE robione na fundusz. Polega na otwarciu czaszki z tyłu i usunięciu części kości by moc dojść do możdżku i przesunąć go w gorę. Uważam że to jakiś koszmar, tym bardziej że nie gwarantuje poprawy stanu zdrowia ani tym bardziej zahamowania rozwoju choroby.

Alternatywna to SEKCJA FILUM TERMINALE w Instytucie Chiari w Barcelonie.
Filum terminale to więzadło ktore jest połączeniem rdzenia z kością ogonową. Jeśli napięcie więzadła jest zbyt silne może spowodować trakcję rdzenia i możdżku znajdującego się na drugim końcu, poz tym mmoże spowodować zaburzenia w cyrkulacji płynu mozgowo-rdzeniowego. Operacja jest prosta i polega na przecięciu filum terminale na poziomie kości ogonowej dzięki czemu przyczyna choroby zostaje usunięta.
Oczywiście przkonała mnie opcja alternatywna i skontaktowałam się z Instytutem Chiari w Barcelonie.

Zajęli się mną Dr. Cardone i Dr. Royo. Wysłuchali mnie, zrobili badania neurologiczne, i potwierdzili że moje objawy są związane z syndromem Arnolda Chiari I. Następnie wytłumaczyli mi na czm polega technika chirurgiczna jaką stosują i jej rezultaty. Od raz zdecydowałam się na operację i po 3 tygodniach, 18 listopada 2008 zostałam zoperowana w klinice CIMA.

REZULTAT. Po 6 godzinach od operacji nie czułam już drętwienia w rękach, następnego dnia odzyskałam czucia. Po 3 dniach przestały mi dżeć ręce, zniknęły skurcze I bole szyji. Po 8 dniach ustąpiły zawroty głowy.

Nie ma słow ktore mogłyby wyrazić moją wdzięczność dla Dr. Royo i dla całej jego ekipy, za to co dla mnie zrobili.

Mam nadzieję że moje doświadczenie posłuży innym chorym. Jeśli nawet nie wyzdrowieją w 100% to przynajmniej choroba zostannie zatrzymana.

Jako anegdota powiem wm że 2 dni po operacji otrzymałam zawiadomienie o wyznaczonej wizycie z neurochirugiem na 15 czerwca 2009 roku…BEZ KOMENTARZA.

Email [email protected]